Het was een warme zomerdag. Maar niet zo maar een dag, maar zo een dag waarop onze oranje jongens de eer van de hele natie hoog moeten houden. Denmarken was de vijand vandaag. Nu ben ik zelf niet zo een voetbalfanaat, dus ik zou vanavond niet voor het kastje zitten. Het was woensdag, en aangezien onze trots vanavond om 19.00 uur in het strijdperk zou treden, werden er behoorlijke files vanuit de stad verwacht, veroorzaakt door duizenden arbeiders die allen tegelijkertijd naar hun eigen kijkkastje toe willen. Toen het 17.00 uur geweest was kon ik vanuit mijn werkplek de drukte op de wegen zien. De stad leek al bijna uitgestorven, slechts hier en daar liepen nog wat mensen, voornamelijk vrouwen. Toen de drukte rond een uur of 18.00 wat minder werd , gooide ik er ook het bijltje bij neer, kleedde me om, en liep vanuit mijn kantoor de stad in richting parkeergarage. De meeste winkels gingen sluiten of waren zelfs al gesloten. Enkele kapperszaken waren nog geopend, en in een enkel winkeltje werden de verdiensten geteld en de dag gezamenlijk afgesloten. Ik liep langs een uitzendbureau, en zag dat hier wel nog volop activiteit was. Terwijl ik zo naar binnen keek viel mijn blik op een vacature die, op het raam geplakt, om aandacht schreeuwde. Er werd gevraagd naar modellen, voor het showen van moderne kleding. Nu moeten jullie weten dat wij deze zomer nogal royaal geleefd hebben, eigenlijk een beetje te royaal voor onze beurs. Het was niet zo dat we in de problemen zaten, maar we moesten ons uitgavenpatroon wel degelijk een beetje aanpassen. Nu had ik er met mijn schat al vaker over gesproken hoe we onze inkomsten zouden kunnen vergroten. Meestal eindigde dat in hilarische opmerkingen dat Miranda dan maar achter een raam moest gaan zitten en dat ik haar dan zou beschermen als haar pooier, maar dit was zoals jullie wel begrijpen geen erg realistisch scenario. Wat meer binnen ons aandachtsgebied viel was poseerwerk. Aangezien we ons een modern en vlot stel mogen noemen had mode sowieso onze aandacht, en poseren in mooie nieuwe kleding leek ons derhalve een reele optie. Ik besloot het uitzendbureau binnen te gaan, maar pas nadat ik Miranda via mijn GSM ervan op de hoogte had gebracht dat ik iets later thuis zou komen. Ik vertelde haar alvast over de vacature, en ze was zo mogelijk nog enthousiaster dan mij. Toen ik het uitzendbureau binnen stapte werd ik vriendelijk begroet door de balie juffrouw die me onmiddellijk een kopje koffie aanbood, en vroeg wat ze voor me kon doen. Ik vertelde haar over de vacature in het raam, en dat ik en mijn vrouw serieuze interesse hadden. Ze hield een kort intake gesprekje met me en verstrekte me daarna nog wat informatie over het bedrijfje. Ze maakte alvast een telefonische afspraak met de baas van het bedrijf. Het resultaat was dat ik 5 minuten later weer op straat stond met het adres van het bedrijf, en met een afspraak voor vrijdag as om 14.00 uur. Aangezien ik en mijn schat altijd vrij zijn op vrijdagmiddag was dit een prima tijdstip. Toen ik thuis kwam opende Miranda een spervuur van vragen op me over wat ik had afgesproken en wanneer we konden beginnen met poseren. Ik vertelde haar van de afspraak voor vrijdag, en ze was in de wolken. Zoals voor de meeste vrouwen is ook voor mijn vrouw het dragen van mooie kleding een hobby en levensdoel in één. Het kon haar niet snel genoeg vrijdag worden. Toen het eindelijk zo ver was, vertrokken we tijdig (dwz rond 13.00 uur) richting het aan ons opgegegen adres. Het bleek op en industrieterrein te liggen. Wij waren in dit gebied nog nooit geweest, dus het vroeg wel enig zoekwerk voordat we het juiste adres gevonden hadden. Het bleek een alleraardigst gebouw te zijn, veel glas, opvallende kleuren ,en op de gevel de firmanaam; Berend-Jan Picture and Film artists BV. We liepen hand in hand richting ingang, en voelden een gezonde spanning in onze buik. De juffrouw aan de balie was ook hier erg aardig, maar niet zo jong meer. Ik schatte haar op een jaar of 45. Ze was echter wel zeer aardig, stelde zich voor als Marita, en liet ons plaatsnemen in een praktisch ingericht kamertje. Ze zou de baas waarschuwen dat we er waren, hij zou zodadelijk bij ons komen. We hadden nauwelijks plaatsgenomen toen een iets oudere, grote man binnen kwam. Hij stelde zich voor als Berend-Jan, de eigenaar van het bedrijf. We haden een goed gesprek en ons enthousiasme groeide alleen maar. Toen het gesprek ging over de financiele kant van de zaak haakte Miranda af. Ze vond dat ik dat verder maar moest regelen, en ze vroeg aan Berend-Jan of ze wat rond mocht kijken. Dat was geen probleem, Mirita zou haar het bedrijf tonen. Het gesprek dat ik met Berend-Jan had verliep prettig, en het duurde ongeveer een uur. We spraken over alles en nog wat, en ook mijn enthousiasme groeide. Toen Miranda en Marita even later weer binnen kwamen, besloten we gezamenlijk naar de opname ruimte te gaan, waar de fotograaf al op ons wachtte. We volgden Berend-Jan naar de achterzijde van het bedrijf waar we in een tamelijk grote ruimte kwamen, vol gestauwd met foto, film en belichtings apparatuur. De fotograaf stelde zich aan ons voor als Hannes, kortweg;Han. Het was een ietwat gezette man van een jaar of 55, met lang grijs haar, dat dmv een elastiekje in een lange staart bij elkaar werd gehouden. Hij toonde ons zijn werkterrein en vertelde dat Marita als zijn assistente optradt en dat ze ons ook zou begeleiden bij ons werk. Ze zou tevens zorgen voor de kleding en de benodigde attributen. We liepen met Marita mee naar de kleedruimte en zij overhandigde ons de kleding die we als eerste zouden moeten/mogen showen. Het was stijlvolle zwarte kleding, chique, maar ook een beetje gedurfd. De fotosessie verliep prima, en we kwamen helemaal los. Han, die een beetje nors overkwam, was ook heel tevreden met het resultaat. Marita nam ons weer mee naar de omkleedruimte, en overhandigde ons de volgende kleding. Voor mij betrof het een mooi donker kostuum, echter zonder dat ik een hemd onder het colbertje dragen moest, waardoor mijn bovenlichaam aan de voorzijde bloot was. Miranda droeg nu een strakzittend roodglanzend kleed dat haar vormen geweldig deed uitkomen. De jurk kwam tot net boven haar knieen. Hieronder droeg ze al even felrode pumps die haar tot een droom maakten. Het poseren ging ook nu weer prima en zelfs Han raakte enthousiast. Nu zouden we nog een derde en laatste sessie doen, en Marita overhandigde ons weer de kleding. Dat was wel even schrikken. Ik moest nu een strakke zwartlederen broek aan. Echter daar waar mijn billen zaten, zat geen stof. Het zwarte hemdje dat ik aan moest was zo iel dat het geen naam mocht hebben. Miranda trof het zo mogelijk nog slechter. Zij kreeg van Marita een strak zwart latex jurkje dat zo kort was dat je, zelfs als ze gewoon stond, de onderkant van haar billen kon zien. Aan de voorzijde was het jurkje zo ver open dat haar borsten grotendeels zichtbaar waren, maar dat er wel nog wat te raden over bleef. Ze droeg nu geen rode pumps, maar zwarte. We liepen de opname ruimte binnen en Han gaf ons wederom instructies hoe we moesten poseren. Plotseling riep Marita me, mijn GSM ging over, of ik even op wilde nemen. Ik verontschuldigde me bij Han, en liep even met Marita mee. Het bleek een vriend te zijn, die me belde omdat hij mijn hulp dringend nodig had bij en klusje. Ik was hem nog een wederdienst schuldig, dus ik kon eigenlijk niet weigeren. Ik liep de opname ruimte binnen en legde het probleem uit. Han en Miranda vonden het jammer, maar begrepen het wel. Ik vroeg Miranda of ze met me mee ging, dan zouden we ons poseerwerk later af maken. Ze wilde echter niet mee gaan, het poseren beviel haar veel te goed. We spraken af dat ik zou proberen om over 2 uurtjes terug te zijn om haar op te halen. Dan kon Han nog een paar fotosessies met haar doen. Even later vertrok ik. Han vroeg Marita om Miranda een pruik te brengen, zodat ze niet herkenbaar zou zijn in deze toch wel gewaagde kleding. Het was een blonde pruik, met lang krullend haar, en het stond mijn schat heerlijk. Genoeg geneuzeld nu, zei Han; zet je benen een beetje uit elkaar en strek je armen omhoog. Miranda deed direct wat haar werd opgedragen, ze voelde zich heerlijk. Omdraaien nu, zei Han, en buk een beetje voorover, steun je handen op je knieen. Han lag nu met zijn fototoestel bijna op de grond om foto's te nemen. Foei foei, lachte Miranda terwijl ze omkeek. Kun je het goed zien, vroeg ze plagend. Je doet het geweldig, zweette Han, en hij beval haar een beetje door haar benen te zakken zodat de foto's nog erotischer werden. Ga nu op de grond liggen, vervolgde Han, en Miranda deed wat haar gevraagd werd. Op je rug alsjeblieft, met opgetrokken knieen, maar hou je knieen tegen elkaar. En nu langzaam je knieen uit elkaar doen, steeds verder, beval Han. Miranda leek in trance, want ze leek willoos te doen wat haar werd opgedragen. Een onderbroekje droeg mijn schat niet, want dat jou zichtbaar zijn op de foto's, zo had Marita haar verteld. Het gevolg was wel dat ze nu met haar vrouwelijke charmes bloot voor de fotograaf lag. Deze beval haar nu om haar handen in haar knieholtes te leggen en om zo langzaam haar knieen omhoog te trekken. Miranda gehoorzaamde en ze toonde de fotograaf haar heerlijke billen, die steeds verder van elkaar gingen, naarmate zij haar knieen meer naar achteren bracht, totdat dezen naast haar hoofd rustten. Het zweet brak Han aan alle kanten uit toen hij haar poepgaatje en onbehaarde vagina zag, die ze blijkbaar schaamteloos toonde. Wordt vervolgd;Jack.